Natuurlijke processen zijn onderdeel en onderwerp van zijn werk, dat zich afspeelt rond de spanning tussen mens en machine, cultuur en natuur.
Ronald van der Meijs onderzoekt hoe de mens zich door middel van technologie tot de natuur verhoudt. In onze tijd is er nauwelijks nog een aspect van het dagelijks leven te vinden dat niet op de een of andere manier mede vorm krijgt door technologie.
Natuur en cultuur zijn volkomen verweven. Wat betekend dat voor de toestand van de mensen die in deze technologische wereld leven?
Gefascineerd door onze drijfveer om steeds sneller te produceren, te consumeren en de natuur naar onze hand te zetten terwijl we ons bewust zijn van de negatieve effecten ervan, wil hij juist door middel van installaties en sculptures een andere kant laten zien.
A time capsule of life:
A time capsule of life baseert zich op een vorm uit de natuur. Namelijk het plantenzaad.
Een zaad bestaat uit een kiem en voedsel voor de kiem en is een compleet overlevingspakket. De buitengewone overlevingsvaardigheden van zaden, waardoor ze in droge toestand voor lange tijd kunnen overleven, hebben grote invloed gehad op de evolutie van onze beschaving.
De ontwikkeling van moderne samenlevingen is sterk verbonden met de mogelijkheid van landbouw en nederzettingen toen mensen ontdekten dat ze zaden konden verzamelen en opslaan voor het cultiveren van gewassen.
A time capsule of life is een bewegende sculptuur waarvan de structuur van een bepaald soort plantenzaadje wordt opgebouwd uit standaard plastic zakken, een hedendaagse drager van dagelijkse levensbehoefte. De installatie legt een link tussen wiskunde en natuurlijke structuren; een bolvorm die voorkomt in de natuur, bestaande uit vijf en zeshoeken die als architectonische constructie werd opgepikt en toegepast door de architect en uitvinder Buckminster Fuller.
Aan elkaar verbonden vormen de zakken een semi transparante opbouw van cellen en leidingen. Door de plastic zakken te verbinden met luchtslangen, waarvoor een pomp in werking wordt gezet met bewegingsmelders, worden de zakken langzaam opgepompt. Zolang de toeschouwer beweegt zal de bolvormige structuur zich vullen met lucht en uitgroeien tot een volwassen structuur.
Zonder de aanwezigheid van een actieve toeschouwer zakt de sculptuur weer langzaam in elkaar waarbij de zakken een knisperend geluid veroorzaken. Groei en verval wisselen elkaar af in een proces waar de mens een natuurlijk onderdeel van vormt.